kore de owari

Nou, daar gaat ie dan. Mijn laatste blog vanuit Japan. Terwijl ik mijn vorige bericht schreef vanuit mijn kamertje in Tokio, schrijf ik deze vanuit een internetcafe in Toyama.

Het is alweer een week geleden dat ik Tokio achter me heb gelaten. Met een vreemd gevoel stapte ik voor de laatste keer de lift in van de mansion, en de gedachte dat ik er voor een lange, lange tijd niet meer terug zou komen was moeilijk te bevatten.

Met veel pijn en moeite (mijn tassen waren echt veels te zwaar en zeker aangezien de wieltes van mijn koffer kapot zijn gegaan) kwam ik aan op Tokio station om vervolgens daar te vetrekken met de nachtbus naar mijn gastgezin. Het was een leuk, mooi ritje met weinig slaap: ik kwam dinsdag in de vroege morgen aan in Toyama.

Het weerzien met mijn gastgezin was geweldig. Iedereen was zo blij, inclusief ikzelf, en hoewel het de eerste paar minuteneen beetje vreemd voelde, voelde het gauw daarna alsof ik nooit was weggeweest. Ondertussen ben ik met mijn gastgezin er al een aantal keer op uit getrokken; we hebben hier in de buurt al veel leuke dingen gedaan, ik heb sinds tijden weer op het strand gelopen en zijn ook nog twee dagen naar Nagoya geweest. Vooral Nagoya-castle vond ik erg indrukwekkend en Nagoya als stad opzich was ook zeker de moeite waard. Gisteren heb ik samen met mijn gastvader mijn oude middelbare school hier bezocht, en hoewel het best wel eng was vond ik het echt heel leuk om mijn oude leraren wee rte spreken. Wat minder leuk was dat ze beweerden dat ik dik was geworden. Ik hoop dat dat hier een beetje hetzelfde betekent als 'wat ben je groot geworden'...

Morgen moet ik mijn gastgezin alweer verlaten. Ik wou dat ik ze in mijn koffer kon stoppen en mee naar Nederland kon nemen, maar gezien het feit dat ik net een tweede doos heb moeten opsturen naar Nederland denk ik niet dat ze passen.

Gelukkig kan ik dit land verlaten met het idee dat ik hier zeker weer terug zal komen, dat ik altijd welkom ben bij mijn gastgezin en dat ik hier mensen heb wonen waarvoor ik moet terugkomen. Wanneer het moment daar is zul je ongetwijfeld weer alles kunnen volgen via een blog, maar voor nu wil ik je in ieder geval bedanken voor het lezen van mijn verhalen de afgelopen drieenhalve maand.

Tot vrijdag (of later!)

Luciano

Dag Ekoda

Het is moeilijk om jezelf aan te zetten tot het schrijven van een blog wanneer de laatste dagen van je leven in de leukste stad ter wereld zijn ingegaan. Inmiddels hebben al mijn klasgenoten Tokio verlaten. En ik moet zeggen, het voelt best... vreemd. Ik ging ze om zes uur 's ochtends uitzwaaien op het station en op het moment dat ze de hoek om liepen besefte ik me dat het toch echt het voorbij is. Het Tokyo Pilot Project 2009 is over. Ik liep terug naar de mansion met Benjamin (die ook nog twee maanden in Japan blijft, maar inmiddels ook al is vertrokken) en eenmaal op de negende verdieping aangekomen merkte ik hoe leeg 't voelde. Wanneer ik zou aankloppen op een van de deuren zou er niemand zijn die mijn klop zou beantwoorden, er zou geen hoofd om de hoek van de deur verschijnen die me vertelde dat de kamer nogal een rotzooi is. Momenteel staan alle deuren open en zijn de schoonmakers met grof geschut in de weer gegaan om het plekje wat iedereen zichzelf eigen had gemaakt weer te veranderen in een onpersoonlijk plekje. Dat mag niet! Dat zijn de kamers van mijn klasgenoten! Ook voor mij geldt dat ik Tokio morgen achter me moet laten. Het opruimen is vandaag toch echt begonnen en zo langzamerhand begint mijn koffer vol en (te) zwaar te worden. Gelukkig liggen er nog elf mooie dagen bij mijn gastouders in Toyama in het verschiet.

De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen. Terwijl vorige week nog volledig in het teken stond van de laatste week school, konden we na een erg druk jaar afgelopen week de start van onze zomervakantie gaan vieren. Dat heb ik dan ook goed gedaan ook, echt elke dag heb ik wel wat leuks gedaan.

De laatste week school was een hectische. Het begon met de uitslagen van de taaltentamens; hoewel ik voor alle tentamens rond de acht heb gehaald, was ik toch enigszins teleurgesteld. Zoals gezegd in mijn vorige blog wist ik dat ik beter kon en wist ik dat ik met een beetje meer concentratie er ook meer uit had kunnen halen. Natuurlijk ben ik stiekem ook wel dik tevreden met mijn cijfers.

De rest van de week mochten we ons storten op een zelfbedacht toneelstuk en een presentatie. Het was de bedoeling dat zowel de uitvoering als de presentatie in het Japans werden opgevoerd voor een publiek waar de docenten voor zouden zorgen. Pardon?!?! Een presentatie EN een toneelstuk bedenken en repeteren in krap vier dagen?! Belachelijk en ook bijna niet te doen. Toch is het ons allemaal gelukt om van het onderzoek wat we gedaan hebben een mooie presentatie in het Japans te houden en hebben we een hilarische zelfbedachte versie van de Taketori Monogatari opgevoerd. Ik begrijp dat niet iedereen op de hoogte is van de inhoud van het echte verhaal, maar ons verhaal was sowieso een stuk leuker: (Een Hollands meisje was op uitwisseling in Japan en werd als zeer mooi beschouwd. Een Yakuza-baas leek het wel een goed plan om het meisje in zijn hostessbar te laten werken en dus probeerde hij het Hollandse meisje vergezeld door twee hostesses zover te krijgen voor een baan in zijn bar. Het Hollandse meisje had echter een aantal eisen en verzocht om bepaalde Hollandse producten, en dus werden da Yakuza-zonen erop uitgestuurd om te zoeken naar de verzochte spullen. Uiteindelijk kwam niemand met het gevraagde spul terug en dus moest het Hollandse meisje terugkeren naar Holland. Ze werd opgehaald door bemanningsleden van het schip 'de Liefde' en in de emotionele afscheidsscene verliet zij Japan.) Zowel de presentaties als het toneelstuk is opgenomen, dus zodra ik het op mijn computer heb staan moet je zeker ff komen kijken, want het is echt lachen.

Na het toneelstuk was het tijd voor een lunch met de leraressen en daarna konden we onze afscheidscadeaus aan ze geven. Diana had een mooie speech geschreven, en de speech in combinatie met de uitvoering van het toneelstuk, de presentaties en de cadeaus zorgden voor twee emotionele sensei die uiteindelijk toch wel moesten huilen toen ook zij beseften dat het einde daar was. Het is ook echt een verschrikkelijk vreemd idee. Elke dag zijn ze met ons bezig geweest om onze skills te verbeteren en dan uit het niet is het opeens voorbij. . . Ik hoop ze echt nog eens te zien, en ben zeker van plan (vooral de komende tijd, daarna zal het vast wat afzwakken) om contact met ze te onderhouden.

Vervolgens kon onze zomervakantie beginnen. Zaterdag besloot ik met Marit om Yokohama te verkennen. We hebben er echt een leuke dag van gemaakt, hoewel we allebei niet echt heel erg goed wisten was we nou eigenlijk wilden zien en doen in Yokohama. We hebben die dag de view gedaan in de Landmark Tower (het hoogste gebouw van Japan en de snelste lift van Japan (a)), gezeten in een wildwaterbaan en we hebben vies gegeten in Chinatown (ook de grootste van Japan). Chinatown zag er trouwens best sfeervol uit, alleen ik verbaasde me heel erg dat de Chinese gerechten die hier verkrijgbaar waren juist zo duur waren, terwijl normaal uit eten gaan in Japan heel goedkoop kan zijn. Aangezien in Nederland Chinees bijna het goedkoopste voedsel is wanneer je ergens gaat eten, is het hier in vergelijking dus duurder dan de rest. Daarbij was het Chinese personeel nog chagrijnig ook en spraken ze onverstaanbaar Japans (deed me een beetje denken aan you-san pap ;-) )...

De dag erna ben ik wederom naar Yokohama gegaan, maar deze keer met Nick en met een heel ander doel. Vanuit school waren er namelijk een aantal 'v.i.p.' kaartjes voor een voetbal wedstrijd tussen de Yokohama Marinos en Gamba Osaka. Wij hadden de kaarten weten te bemachtigen en aangezien ik nog nooit in mijn leven naar een voetbalwedstrijd was geweest leek het me leuk dat eens van dichtbij mee te maken. Er was beloofd dat we in een skybox met champagne zouden zitten, maar dat viel wel een beetje tegen. We hadden wel erg goede plaatsen en in tegenstelling tot veel anderen een afdak (gelukkig, want het regende HARD), een beetje v.i.p. voelden we ons dus wel, want er stond wel een politiemannetje die niemand toeliet tot ons vak, omdat die mensen uiteraard niet zo belangrijk waren. :p Osaka heeft de wedstrijd met 2-1 gewonnen, ondanks dat ik in mezelf had besloten dat ik zonder goede reden voor Yokohama was.

Verder ben ik ook nog met Wongstra, Marit en Els naar Disney Sea geweest. Wat een dag was dat zeg! In Tokio heb je Disney Land en Disney Sea, maar omdat de eerste groot en deels lijkt op Disneyland Parijs, leek het ons een beter plan om naar Disney Sea te gaan. We hebben elf uur door het gewandeld (gesprongen van excitement) en zijn in de gaafste attracties geweest. Ik ben geslagen door Jafar. Correctie: Ik ben tien keer geslagen door Jafar en we zijn wel drie keer in de beste attracties geweest! Het was echt een superdag... :D

Ik mag natuurlijk ook niet vergeten te vertellen over de karaoke marathon. We zijn 11:30 begonnen en kwamen er zo rond 18:30 uit rollen. Toch was het een foute move om deze marathon op woensdag te doen, want dit heeft er voor gezorgd dat ik nog twee keer ben geweest. :p In Nederland zal ik je alle zangfilmpjes laten zien! Daarbij ben ik ook nog naar de nieuwe Neon Genesis Evangelion film geweest en zijn we met buikpijn uit het all-meat-you-can-eat restaurant gekomen...

De uiteindelijke afsluiting met de groep was ook erg leuk. We zijn bij het okonomiyaki-tentje wezen eten waar we onderhand vaste klant waren geworden en hebben nu niet alleen het visite kaartje van de eigenaresse, maar ook haar personal foto's uit Barcelona gezien. Wanneer ze reist, draagt ze ten alle tijden een kimono... zijn we achter gekomen. Vervolgens zijn we wezen bowlen en daarna zijn we zelfs nog naar een heuse batting center geweest! Ik had nooit verwacht dat ik nog eens op het dak van een gebouw in Tokio aan slag zou zijn. Toch is het gebeurd, en het was echt heel erg gaaf om te doen. Zeker eens proberen, als je de tijd hebt.

Kortom, een goede, laatste week in Tokio dus, en tevens mijn laatste bericht vanuit Tokio. Ik heb geen idee of mijn gastgezin in Toyama internet heeft momenteel in hun huis, maar ik hoop het wel zodat ik nog eenmaal wat kan schrijven over mijn ervaringen daar. Of ik nou wel of niet de beschikking over internet heb, sowieso tot gauw want ik ben de zeventiende alweer thuis...

Groetjes,

Luciano

PS. Check mijn foto's.

We roken het huis eruit

Het steeds weer uitstellen van het schrijven van een blog zorgt ervoor dat jullie steeds van die hompen tekst voorgeschoteld krijgen. Ook deze keer is er weer genoeg gebeurd om jullie eventjes zoet te houden, dus als je tijd en zin hebt, lees gerust verder.

Terwijl in Leiden het jaar al ten einde was gelopen, moesten bij ons de tentamens nog beginnen. Ter voorbereiding van het tentamen voor Material Culture heb ik alles nog een keer doorgebladerd, maar echt leren was niet nodig als je een beetje actief had opgelet tijdens de colleges. Een ander onderdeel van de voorbereiding was het avondje drinken met de docente van het vak, wat overigens een zeer geslaagde avond was. Zij heeft ons zelfs nog even vergezeld bij de karaoke, maar er is helaas geen Pools nummer bij haar uitgekomen. Ik snap 't eigenlijk ook wel. Als docente aan de universiteit en onderzoeker ga je natuurlijk niet stomdronken in zo'n microfoon staan lallen. Dat had natuurlijk wel leuk geweest, dus volgende keer beter... Overigens is het tentamen erg goed gegaan. Ik had zowaar een negen.

Ook voor de taalvakken hebben we afgelopen week een tentamen afgelegd. Op zich was het allemaal best wel te doen, alleen moet ik eerlijk zeggen dat ik wat meer van mezelf had verwacht. Ik weet gewoon dat ik beter kan, en zeker omdat ik hier o.a. gekomen ben om mijn taalvaardigheid te verbeteren was het enigszins teleurstellend dat ik enkele keren een beetje stilviel bij mijn conversatie tentamen. Ik moet maar gewoon de cijfers afwachten en misschien niet zo streng zijn voor mezelf. In ieder geval ben ik blij dat de tentamens achter de rug zijn en ik mijn tijd hier genietend kan afmaken.

Wat betreft vermaak zijn het ook weer een goede twee weken geweest. Zo hebben we met de hele klas een bezoek gebracht aan de Kikkomanfabriek, zijn we met z'n allen naar een aquarium geweest, heb ik laatst in een supervette achtbaan gezeten en heb ik met een aantal de Tokyo Tower eindelijk eens 'beklommen'. Verder ook nog Odaiba bezocht, waar o.a. programma's voor Fuji Television worden opgenomen en ik ben slachtoffer geweest van een ware shopping spree, mijn kamer ligt echt vol met troep.

Kikkoman is de producent van het flesje sojasaus wat je vast wel in je keukenkastje hebt staan. En zo niet, dan ken je het vast wel; het is dat flesje met een zandlopervorm en een rode gietdop erop. In ieder geval, het was al eerder bedoeling geweest om de fabriek te bezoeken, maar vanwege de Mexicaanse griep werd het bezoek door Kikkoman zelf afgeblazen. Nu was Kikkoman echter wel bereid om het bezoek later plaats te laten vinden, een beetje vreemd aangezien er alleen maar meer griepgevallen zijn en zelfs fase 6 is afgekondigd. Maar ja, 'De media besteed er geen aandacht meer zijn, dus zal het wel goed zitten', dachten ze vast.

Hoewel het verder wel een leuk bezoek was, viel het in mijn optiek een beetje tegen in vergelijking met het bezoek aan Nissan. We hebben een aantal filmpjes gezien (de introductie was zelfs in het Nederlands) en ook genoeg uitleg gehad, maar juist weinig gezien van de machines, automaten en productiekamers. Wel hebben we allemaal een flesje Kikkoman gehad (alsof ik die thuis nog niet had :p) en hebben een nieuwe Kikkoman-ijs ervaring opgedaan! Wanneer je namelijk een paar druppels sojasaus (wat dus normaal zout is) toevoegt aan softijs, krijgt het softijs een caramel smaak! De meningen in de groep waren verdeeld over of het ijs lekker smaakte of niet, maar ik vond het in ieder geval heerlijk. Voortaan dus allemaal met je eigen Kikkomanflesje de stad, want dan kun je je eigen caramel-ijsje maken.

Al een paar keer ben ik langs die verschrikkelijk lelijke Tokyo Tower gelopen. Drie jaar geleden zag ik hem voor het eerst en toen ik hem dus laatst weer zag bedacht ik me eigenlijk hoe lelijk dat ding is. Het ding mist de totale sfeer van wat de Eiffel Toren wel heeft. Daarbij staan er veels te veel hoge gebouwen omheen en is het dus qua hoogte helemaal niks in vergelijking met de rest van Tokio (hoewel de Tokyo Tower zelf groter is dan de Eiffel Toren). Ik heb nooit echt de drang gehad om hem te beklimmen, maar omdat de Eiffel Toren vorig jaar in November voor onze neus sloot en de Tokyo Tower OOK al een aantal weken geleden voor onze neus dichtging had ik mijn zinnen er toch op gezet. Een aantal hadden laatst het plan om hem te bezoeken en ik ben dus meegegaan, en ik moet zeggen, ik heb er absoluut geen spijt van! Juist omdat ie wat kleiner is dan alle andere grote gebouwen in Tokio was het zo leuk om eens vanuit een ander punt de stad te kunnen bekijken. In plaats van dat je vanuit de grote Mori Tower in Roppongi Hills neerkijkt op alle gebouwen kon ik nu eens tegen alle gebouwen aan kijken. Het was dus een hele andere ervaring en heeft weer een aantal leuke foto's opgeleverd (die ik overigens nog niet heb ontvangen van mijn klasgenoten :@).. Die houden jullie dus nog te goed.

Zoals ik al zei, we hebben nog een hartstikke leuk aquarium bezocht. Niet zomaar, maar ter gelegenheid van Marit's eenentwintigste verjaardag. Het aquarium bevind zich in de buurt van Shinagawa en staat bekend als een van de beste in Tokio. Dat beloofde dus veel goeds en dat hebben we ook zeker gekregen. Sea Life in Scheveningen is al lomp, maar na dit bezoek nog veel lomper. Ze hadden hier tenminste echt mooie vissen en ook leuke dingen om te zien. Ik heb mijn hand nog laten aanvreten door kleine visjes en dat is best een 'lekker ' gevoel moet ik zeggen. ^_^ Ook de dolfijnenshow en zeeleeuwen show was best indrukwekkend. Ik had zoiets weleens gezien, maar het is echt zo bijzonder als je bedenkt wat je die beesten allemaal kunt leren. Wat ook bijzonder was, waren de reacties van het Japanse publiek. Japanners hebben de neiging om met kleine kreetjes hun gevoel te uiten, en de 'heeeeee's, 'eeeeeeh's, 'ooooh's en alle andere kreten van verbazing vlogen ons om de oren. We hebben de dag goed afgesloten in Shimokitazawa, ongetwijfeld een van de leukste wijken in Tokio. We zijn bij een goede Izakaya beland, waar je veel kreeg voor weinig geld en ik heb mezelf letterlijk misselijk gegeten.

Een deel van de groep was een tijdje geleden toen zij kaartjes gingen halen voor de honkbalwedstrijd al in de achtbaan bij de Tokyo Dome geweest. Helaas is dat ritje toen aan mij voorbijgegaan, maar de achtbaan stond zeker nog op mijn things to do-list. Marit dacht er hetzelfde over en ik ben dus met haar afgelopen week richting de Tokyo Dome gegaan om onze wens in vervulling te laten gaan. :p Naast de Tokyo Dome bevindt zich een klein pretparkje met de Thunder Dolphin achtbaan, wildwaterbaan, schietpaal, draaimolen, etc. Om even een impressie te geven, de Thunder Dolphin Rollecoaster is 80 meter hoog, de Golitah 47 meter, en daarbij gaat deze achtbaan nog eens 20 km/h harder dan de Golitah. We zaten in het voorste karretje en het was echt gaaf, serieus. Mijn haar stond recht naar achter toen we eenmaal stil stonden en een groot deel van de tijd wist ik echt niet bij welk deel van de baan we nou waren. We gingen ook nog een stuk over het dak van het winkelcentrum van de Tokyo Dome en er was zelfs een gat in het dak waar we deels doorheengingen.

Verder ben ik dus afgelopen vrijdag na de taaltentamens naar Odaiba geweest, en hoewel we een leuke dag hebben gehad moet ik zeggen dat het best wel saai is daar. Odaiba is een kunstmatig eiland in de baai van Tokio. Je kunt er heen met de monorail die over de Rainbow Bridge heen gaat. Best een leuk ritje en vooral 's avonds erg mooi. Verder hebben we daar het Vrijheidsbeeld gezien (die Japanners apen ook alles na), gezeten in een van de grootste reuzenratten ter wereld en zijn we naar het gebouw van Fuji Television geweest. Voor de liefhebbers onder ons van moderne architectuur, het gebouw hiervan is ontworpen door Kenzo Tange. Ik ben zelf in ieder geval altijd erg onder de indruk van deze man zijn ontwerpen.

Vanuit de grote globe in het gebouw van Fuji Television wederom een view gedaan (ik geloof dat ik nu echt ALLE views heb gedaan die je kunt doen in Tokio) en rondgelopen door het gebouw zelf. Je kon namelijk de studio's zien door een glas waar programma's werden opgenomen, en aangezien hetzelfde programma in Japan bijna elke aflevering een ander decor heeft was het best leuk om te zien dat ze van zo'n lege ruimte zoiets 'moois' maken. Helaas werden er op dat moment niet echt boeiende programma's opgenomen en was alles wat er was ter voorbereiding van een opname. Was hebben dus alleen maar een volleybaldecor gezien en een showdecor...

Nou, dat was eigenlijk zo'n beetje de beschrijving van de afgelopen twee weken hier. Natuurlijk moet je niet de karaokesessie van gister en alle keren uit eten vergeten, maar daar hebben jullie nu al zoveel over gelezen, het heeft weinig zin om daar nog over te schrijven. Ik heb wel JUMBO GYOZA gegeten. Je kent ze wel, die Chinese dumplings, maar dan dus in reuze formaat. Het restaurant is blijkbaar heel bekend in Tokio, want overal hingen er artikeltjes op de muur waarin ze genoemd werden.

Hoewel ik hier nog wel een klein maandje ben, ben ik toch alvast dingetjes aan het voorbereiden voor mijn vertrek. Ik heb nu nog een week school waarin we leuke dingen gaan doen (haal leuk maar weg, want we moeten een presentatie doen van ons onderzoek voor Material Culture :S), daarna een week vrij in Tokio en vervolgens ben ik tien dagen bij mijn gastgezin in Toyama. Er moet dus nog veel geregeld worden voor vertrek en ik ben zo langzamerhand de dozen aan het inpakken die ik op wil gaan sturen. Daarbij moeten er natuurlijk nog souvenirs gekocht worden. Mocht je trouwens het idee hebben dat je een souvenir verdient, maar niks krijgt, dat komt doordat ik geen overgewicht wil. Je krijgt dan in Nederland wel een paar stokjes van me. De vaste lezers onder jullie krijgen natuurlijk wel iets. :p want ik hou hier uiteraard een lijstje bij met hoeveel keer iedereen heeft gereageerd en wie er dus wat verdient. ;-) Ik ga nu foto's uploaden, dus tegen de tijd dat je dit checkt staan ze er vast en zeker op. Ze zijn het waard, dus vergeet het niet om te kijken. ;-)

Lieve mensen, ik spreek jullie gauw weer en ik zie jullie zelfs binnenkort weer!

LuckyLuc

Fun, Fun, Fun

Terwijl ik in mijn vorige bericht aangaf gebrek aan vermaak te hebben vanwege het feit dat ik ziek was, heb ik juist de afgelopen periode meer dan genoeg meegemaakt. Ik ben weer helemaal beter, zit lekker in mijn vel, en probeer optimaal te genieten van de overgebleven anderhalve maand hier in Japan.

Het is alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb, maar in de tussentijd heb ik natuurlijk niet stilgezeten. Zo hebben we een leuke avond gehad met een groep Japanse salarymen (zakenmannen op z'n Japans), een superdag gehad op de Naganuma-taalschool; de school waar we in de eerste instantie heen zouden gaan, en hebben we een rondleiding gehad door één van Nissan's fabrieken. Natuurlijk moet ik ook de gebruikelijk karaoke- en eetsessies niet vergeten, en daarbij heb ik samen met Sarah, Ramon, Marit en Dorian een supergave trip naar Nikko gemaakt (een kleine, met tempels en schrijnen gevulde stad 125 kilometer ten noorden van Tokio).

Hoewel ik nog niet helemaal beter was, besloot ik toch mee te gaan met de Japanse salarymen en de rest van de groep om te gaan bowlen. Helaas ging het niet zo lekker als de vorige keer, terwijl ik juist wel goed moest presteren. We hadden namelijk afgesproken dat de verliezers de winnaars zouden trakteren op een drankje. Hoewel in Nederland je nog een drankje bij een bar kunt bestellen wanneer je gaat bowlen, wordt Japan vrijwel gedomineerd door jidouhanbaiki (automaten voor drank, eten, snoep, (gebruikte) onderbroeken, etc.). Het hele idee van iemand trakteren uit een automaat is natuurlijk al een stuk minder leuk dan iemand een 'vers bereid' drankje aanbieden. Om niet heel de avond te hoeven teren op de automaten hebben we ons na het bowlen verplaatst naar een izakaya, om daar vervolgens twee kamers af te huren zodat we met z'n allen konden drinken en ook allemaal Japanse drankspelletjes konden leren! De 'yamanote-sen game', en de veel gezongen 'thundeeeeeeerbiiiirds (thandabaaado).... ikko, ikko, ikko ikko ikko' sloegen goed aan, en het drank vloeide rijkelijk. Het is leuk om Japanners al na een paar drankjes met rooie kop en met opgezwollen aderen in hun ogen zo hard te zien te lachen. Toch hebben we het allemaal netjes gehouden en konden we natuurlijk niet te laat naar huis gaan, vanwege het geweldige Japanse nachttreinensysteem, niet dus...

Om natuurlijk te bewijzen dat ik meer doe dan alleen maar buiten de deur eten ff iets over school. Momenteel krijgen wij les van twee docentes van de Naganuma-taalschool. De oudste taalschool in Tokio en uiteraard ook de beste. In de eerste instantie was het de bedoeling dat wij als gehele groep daar zouden studeren, maar dat bleek een probleem en dus komen de docentes elke dag naar het Japan-Nederland instituut toe. Vanaf de tweede week begonnen ze al een beetje te vissen bij ons, of het ons misschien niet leuk leek om eens naar de Naganuma-taalschool te komen. Natuurlijk leek ons dat leuk, en daarom hebben Yoshida-sensei en Koyama-sensei voor ons een uitje naar de school geregeld. We hebben er een soort van 'cultural exchange' van gemaakt. We praatten met andere buitenlanders in het Japans en moesten op die manier leren over cultuurverschillen. Verder was het de bedoeling dat we een discussie hielden over onderwerpen als milieuproblemen, vergrijzing, infrastructuur, maar al gauw bleken we daar niet zo'n heel erge zin in te hebben en zwakte de discussie af naar leuke gesprekjes onderling.

Niet alleen het ontmoeten met andere buitenlandse studenten, maar ook Japanse theeceremonie was onderdeel van het programma. Ik had het al eens meegemaakt, maar dat betekent niet dat je weet hoe je enigszins moet handelen. De regels voor theeceremonie zijn streng en volgens mij zijn er wel duizend. Het is echt bizar om te zien aan hoeveel dingen je moet denken als je thee zet, drinkt en snoep eet, terwijl je eigenlijk alleen maar kan denken aan hoe pijn je benen doen van het geknield zitten. De thee was vies en mijn benen dood. Desalniettemin, een heel erg leuke ervaring! Ook daarvan heb ik foto's geupload, dus kijk gerust...

Nadat we hadden aangepapt met de buitenlandse studenten besloten we hun nummers te vragen en voor we het door hadden zaten we met z'n allen aan de Chinese lunch. Ik heb voornamelijk gepraat met wat Taiwanezen, een Koreaanse en een Italiaanse (die overigens geshockt was hoe jullie mijn naam in Nederland uitspreken, een schande vond ze het.)

Niet vanuit de taalschool geregeld, maar wel vanuit het Japan-Nederland instituut was het tripje naar de Nissan fabriek in Oppama (voorbij Yokohama). Ik moet eerlijk zeggen dat ik vooraf geen idee had van wat ik moest verwachten. Natuurlijk auto's en een fabriek, maar hoe het er allemaal uit zou zien... geen idee... Eenmaal daar werd ik helemaal enthousiast en bleek het een leuke tour te zijn. Eerst kregen we een powerpoint presentatie met praktisch alle mogelijke gegevens van Nissan erin verwerkt. Okeej, daar hadden we misschien niet heel veel aan, maar het was leuk om te zien. Vervolgens kregen we een busritje naar de Nissan haven om te zien vanuit waar de auto's naar Europa en Amerika werden geëxporteerd. Wat me wel verbaasde was dat ik toen pas doorkreeg wat voor 'n groot gebied de fabriek + haven eigenlijk betrof. Daarna de hoofdact, een rondleiding door de fabriek. Helaas mochten we daar geen foto's maken en dus kan ik jullie alleen maar op deze manier een impressie proberen te geven van hoe het er van binnen uitzag. Hoewel het er op sommige plekken wat outdated uitzag, was het toch wel indrukwekkend om gigantische robotarmen bezig te zien met het in elkaar zetten van een auto. Dashboards, ruiten, etc. alles wordt er in één keer ingedrukt door zo'n arm. Bij elk onderdeel staan er wel werknemers die wat meer priegelwerk verrichten. Mochten ze te langzaam werken, dan kunnen ze aan de rode draad hangen zodat heel het proces stil komt te liggen. Japanners werken hard en natuurlijk ligt het proces nooit stil. Terwijl je door de fabriek loopt moet je de groene lijn volgen, en daar mag je niet vanaf. Doe je dit wel, dan heb je kans overreden te worden door een robotkarretje. Deze rijden namelijk door heel de fabriek heen gevuld met gereedschap, onderdelen en dat soort dingen. Ze rijden niet op rails, maar lijken wel met vrije wil door het complex te rijden. Echter, ik denk dat ze gewoon magnetisch gestuurd worden met strips onder de vloer. Helaas hebben we niks meegekregen van nieuwe modellen of wat dan ook, maar we kregen wel een mini GT-R mee. Toch nog een Oprah-momentje op de valreep...

Verder heb ik me de afgelopen weken ook veel bezig gehouden met school. Voor de taallessen krijgen we niet per se veel huiswerk, maar de lessen zelf zijn wel intensief. Natuurlijk hangt het er een beetje vanaf hoe goed je eraan meedoet, maar tot nu toe vind ik de taallessen echt hartstikke leuk en sta ik elke dag met plezier om 6:30 op. De laatste paar dagen heb ik echter maar weinig slaap gehad, en hoewel je dan wel wilt meedoen tijdens de les, blijkt het toch wat moeilijker om je zo lang op de taal te concentreren. Naast het gewone Japans hebben we ook nog een klassiek Japans tentamen voorbij zien komen, waar iedereen ontzettend tegenop zag. Toch, tot mijn grote verbazing was mijn cijfer daarvoor een 9,7 . . .

Naast de taallessen zijn we ook nog druk bezig geweest met het afsluiten van 'Material Culture'. De onderzoekspaper moest als eerste ingeleverd worden. Vervolgens kreeg iedereen z'n paper met feedback terug, zodat we punten konden verbeteren en vervolgens de paper opnieuw in kunnen leveren aanstaande zondag. De onderzoekspresentaties vonden plaats in de week erna, en het examen voor het vak is volgende week. Ik doe hier dus nog wel wat aan school, wees niet bang. Nog heel eventjes doorzetten dus, en dan is dat officieel achter de rug.

Even wat random dingetjes. Er liepen twee kakkerlakken over onze tafel toen we okonomiyaki gingen eten, en er was ook een snavelmug. Mijn Tarako was ik eventjes kwijt, maar die is gelukkig teruggevonden in de lobby. Ik heb ook een doos met vlokken, hagelslag en nog meer chocolade gehad uit Nederland van Mama en Ad, dus ook aan puisten geen gebrek. Ik heb heerlijke sushi vandaag gegeten, en heb er wel heel wat uurtjes karaoke op zitten.

Maar nu, ik moet toch nog het één en ander kwijt over de trip naar Nikko, want wat gaaf was dat echt. Wij dus afgelopen zondag half zeven op, zodat we rond half acht konden vertrekken naar Asakusa, om vervolgens vanuit daar naar Nikko te gaan. Marit, Dorian, Ramon, Sarah en ik waren de enige die besloten hadden om te gaan. De rest had namelijk of geen zin, vond het te vroeg, of haakte af omdat er een beetje regen was voorspeld. De reis op de heenweg was gezellig en verliep snel. Gelukkig zat ik op de goede bank, want Sarah en Ramon die tegenover een man zaten die op flinke afstand nog steeds uit z'n mond meurde terwijl die lekker aan het bier zat had mijn reis toch flink kunnen verpesten.

Toen we aankwamen regende het al, en ik had verwacht dat ik daarvan zou gaan balen. Echter, ik heb me er echt geen seconde aan geërgerd. Door het natte weer waren veel delen van Nikko in lichte mist gehuld en hierdoor kreeg alles een heel magisch sfeertje. Ik ben echt blij dat we juist op die dag naar Nikko zijn gegaan.

Nikko is zowel het centrum geweest voor Boeddhisme en Shintoïsme en staat bekend om de Toshogu Shrine, Taiyuin, Rinnoji en de Futarasan Shrine, en wordt geassocieerd met de geschiedenis van het Tokugawa Shogunaat. Daarbij, beschikt het gebied over prachtige natuur, en mede om deze redenen is de plek door UNESCO opgenomen in de World Heritage lijst.

We hebben dus alle tempels bezocht en zelfs nog betaald om de beroemde (maar o zo stomme) 'Slapende Kat' te zien. Juist omdat we een combi-ticket hadden wat betreft de tempels en er een extra ticket gekocht moest worden voor de kat hadden we verwacht dat deze indrukwekkend zou zijn. Dit bleek praktisch het tegenovergestelde te zijn; de kat was minuscuul en was totaal niet bijzonder (zie foto's). Diegene die de kat gemaakt heeft echter wel. Nadat we alle tempels hadden bezocht haastten we ons naar de Kegon-waterval en het Chuuzenji-meer. Hiervoor moesten we meer de bergen in, en de chauffeur slingerde getraind de bochten door de berg op. Mijn maag was helaas minder getraind, en zowel op de heen- als de terugweg zat ik misselijk in de bus. Toch vond ik het allemaal wel waard. In de eerste instantie was ik zwaar teleurgesteld omdat het hartstikke mistig was boven. Vanaf een hoog plateau hoorde we de waterval heel luid, maar konden we hem niet zien, en hierdoor raakte ik een beetje geïrriteerd. Daarbij had ik gelezen dat er wilde apen waren en ook op de borden langs de kant van de weg werd de aanwezigheid van apen bevestigd ('Gelieve niet de apen voederen'). Toch was er geen aap te zien, en dus ook dat stelde me teleur. Toen bleek dat er een lift naar beneden ging om de waterval van dichtbij te kunnen bekijken, maar ik hoorde van Japanners dat het zicht slecht was raakte ik al helemaal geïrriteerd. Uiteindelijk besloot ik toch maar de gok te wagen en de lift naar beneden te nemen. Het was het zeker waard, want ik vond het echt ontzettend mooi. Ik ben niet zo'n watervallenexpert. Ik heb volgens mij maar één interessante in mijn leven gezien. Toch weet ik zeker dat ik het een mooi gezicht kan noemen, en als je me niet gelooft, zie de foto's maar.

Toen we ons vervolgens naar het meer begaven, bleek het op het water natuurlijk nog veel mistiger te zijn. Het zicht was echt slecht, maar gezien de vissers die voor de helft in 't water stonden, wel bijzonder! De meesten die naar Nikko gaan, ervaren het meer in ieder geval niet op deze manier...

Kortom, het was een fantastisch uitstapje en we hebben ons dik vermaakt. De terugreis duurde helaas een uur langer, maar nogmaals... het was het allemaal meer dan waard. Kom je nog eens naar Japan, zeker naar Nikko gaan!

Ik heb trouwens ontzettend veel foto's geupload de laatste tijd, dus je als je de link volgt rechts in het scherm, vind je een aantal pagina's aan nieuwe foto's. Spreek jullie!

Luciano

When Time Stood Still

De Golden Week hebben we hartstikke leuk afgesloten. Eerst zijn we namelijk nog wezen eten met een grote groep Japanners. Met ongeveer vijfentwintig man bezetten we het hele restaurant en dat hebben we volgehouden tot sluitingstijd. Die Japanners kwamen soms hilarisch uit de hoek, zo bestelde er eentje z'n eten in het Engels bij de Japanse bediening en werden er bij een aantal klasgenoten van me naar bekende acteurs of actrices gezocht die op hen zouden lijken. Hoewel we het niet op alle fronten met de gelijkenissen eens waren, Michelle - Julia Roberts, Marit - Nathalie Portman, Jimmy - Jackie Chan(?) ... bleek de gelijkenis Diana - Paris Hilton natuurlijk meer dan treffend. :-P (leuk voor de mensen die ze kennen).

De dag erna zijn we met z'n allen naar een honkbal wedstrijd geweest in de Tokyo Dome waar de Tokyo Giants en de Yokohama Baystars de dag ervoor hun best out of three match waren begonnen. De eerste dag hadden de Giants verloren en dus moesten ze deze keer winnen, omdat ze anders niet meer de best out of three konden winnen. Uiteraard behoorde wij tot de fans van de Giants, alleen zagen we er wat minder uitbundig uit dan de andere supporters. Zij hadden natuurlijk allemaal de nodige toeters en bellen bij zich en zwaaiden een keer in de zoveel tijd met hun oranje handdoekjes/sjaaltjes in de lucht.

De wedstrijd begon best leuk, praktisch onmiddellijk werden de eerste punten door de Giants ingehaald, maar na een paar innings werd de tussenstand weer gelijk toen de Baystars ook weer besloten wat ballen te gaan raken. Daarna werd de wedstrijd best wel heel erg saai... Zelfs bij de laatste beurt voor de Baystars stond het nog steeds 2-2. Vervolgens werd er nog één keer gewisseld en was het aan de Tokyo Giant, Sakamoto, om nog een poging te wagen. En jahoooor... gewoon een HOMERUN! Echt gaaf gewoon, dat 'we' dus toch nog wonnen, en eigenlijk het beste einde hadden wat we ons maar in konden denken! Geweldig gewoon.

Toen we uit het stadion kwamen waren we ook nog getuige van een nogal vreemde gewaarwording. We werden letterlijk met een keiharde wind uit de deuren geblazen (zonder dat er windmachines aanwezig waren). Iedereen vloog echt een aantal meter naar buiten. En voor de wat zwakkeren te been stonden er medewerkers van de Dome om ze te begeleiden. Aangezien ik geen beta-student van snap ik er nog steeds helemaal niks van, maar ik heb met laten vertellen dat het te maken had met de druk, die op zijn beurt weer te maken met de warme lucht die zich binnen had verzameld door de aanwezigheid van alle mensen in combinatie met de koudere lucht van buiten.

De dag erna begon school weer, en ik moet zeggen, ik had er erg veel zin in. Gewoon weer lekker in de Japanse les zitten en niet steeds 't gevoel hebben dat je hier als toerist ronddwaalt. Alleen omdat de lessen op donderdag weer begonnen waren, was het natuurlijk weer weekend voordat we er erg in hadden. Daarbij, zaterdag was het ook nog eens Sarah's verjaardag!

Samen met Els ben ik voor de gelegenheid een yukata voor Sarah wezen kopen die we gegeven hebben namens de hele klas. Omdat het zo'n heerlijk weer was op Sarah's verjaardag zijn we lekker naar Yoyogi-park geweest en daar hebben we een beetje gerelaxed. Dorian heeft zich aldaar nog chipjes laten afpakken door een Japanse zwerfster(?), en dacht dat de vrouw de chips aan d'r hondje zou geven. Toen de vrouw de chips zelf op at waren we toch allemaal lichtelijk verwonderd. :p Er lopen altijd wel een paar freaks rond in Yoyogi, dus op zich was het wel te verwachten. Er liep nog een vreemd type rond in het park. Een vrouw die beweerde dat ze mensen en dranken kon instralen, en wanneer ze dan je drankje zou instralen, dan zou de smaak ervan veranderen. >_> Yeah, right... Ze heeft Nick's cola ingestraald en het smaakte helemaal niks anders. Die spoorde dus duidelijk niet. Ze heeft ook nog Sebas' z'n schouder ingestraald, maar dat hielp natuurlijk ook niet. Het zou me niks verbazen als hij binnenkort een derde arm of schouder heeft.

's Avonds lekker met z'n allen naar de Izakaya (Japanse bar) geweest, en terwijl sommigen zich volgoten met drank heb ik het netjes gehouden en genoten van het eten wat er was. Ohja, ik heb nog een heel experimenteel drankje geprobeerd, want ik vond het zo bizar dat het op de kaart stond, dat ik het niet kon laten.... Bacardi Chocolademelk....Geloof me, het smaakt net zo vies als dat het klinkt. Het smaakte niks naar chocolade, en meer naar een mix van houdbare melk en Bacardi.

Vervolgens sloeg de leuke afsluiting van de Golden Week en de gezellige voortzetting ervan in het weekend flink over naar 'Black Week' voor mij, want ik heb vanaf die nacht tot en met vandaag rillend in mijn bedje gelegen. Ziek, ziek, en nog eens ziek... :-S Heb flinke koorts gekregen en ben nog niet in staat geweest om deze week naar school te gaan, waar ik echt ontzettend van baal, want het was zou juist een hartstikke drukke week moeten zijn, die ik natuurlijk gewoon moet inhalen. Zaterdag moet mijn onderzoek af zijn en daar heb ik nog geen eens aan kunnen beginnen. Ik probeer me er maar niet te veel druk om te maken, want je wordt al gek zat hier alleen in zo'n minikamertje. Juist omdat je heel de dag niets anders kunt doen dan liggen (slapen lukt ook niet echt) en denken heb ik vooral deze week echt veel last gehad (en eigenlijk nog steeds) van heimwee. Japan is een geweldig land, maar dit kamertje voelt voor mij natuurlijk niet als Japan, maar gewoon als een cel, en daar wil ik uit. Ik hoop echt dat ik er snel weer tegenaan kan gaan, en dat ik me gauw weer beter voel.

Ze hebben hier overigens wel een vreemde manier van testen op griep. Ik ging namelijk met één van de medewerkers van het Japan - Nederland instituut naar de dokter en nadat ik m'n mondkapje had opgekregen moest ik eerst allemaal formulieren invullen, kreeg ik een ziekenhuispasje met m'n naam erop, en kreeg ik vervolgens een lang wattenstaafje hard en diep in mijn neus geduwd om me te testen op griep... Het deed echt pijn, maar daar leek die verpleegkundige zich weinig van aan te trekken. :-p

Jullie snappen wel dat ik me de gehele dag 'vermaak' met niets, dus mocht je je vervelen, stuur me gerust een mail. :-p... Ik ben ook maar een beetje tv aan 't kijken, en het meest irritante is, is dat huiswerk niet lukt, en dat ik koppijn krijg als ik hard moet nadenken erover. Dat kan ik dus ook niet echt doen... Ik beloof jullie volgende keer te voorzien van een leuker einde, maar voor nu moeten jullie het hier maar eventjes mee doen.

Ga maar de nieuwe foto's bekijken ofzo: http://s685.photobucket.com/albums/vv218/luckylucinjapan/

Groetjes,

Luciano ;-)

Golden Week

Of ik ben eruit geknipt, of ze heeft ons een foute datum doorgegeven, maar een ding is zeker... ik ben niet op tv geweest afgelopen zaterdag! Aangezien geen van alle programma's tussen 18:00-20:00 over kunst gingen (ik heb namelijk de hele tijd alles af zitten zappen) denk ik eigenlijk dat het allemaal later op tv gaat komen. Om te bewijzen dat ik hier meer doe dan alleen maar tv kijken (sterker nog, ik kijk hier bijna nooit tv), een nieuwe log over de afgelopen week.
In tegenstelling tot de dramatische Koninginnedag in Nederland, verliep het hier allemaal iets gezelliger. De ambassade in Tokio had namelijk een feest georganiseerd twee dagen voor de echte feestdag en elke Nederlander was uitgenodigd. Het hele gezelschap bevond zich grotendeels in de tuin van de ambassadeur, en dit was ook best logisch gezien al het voedsel wat hier aanwezig was; vlees, groente, raspatat, kaas en andere hapjes. Hoewel ik niet de Hollander ben die normaal gesproken op vakantie gaat naar Salou en vervolgens heel de vakantie doorbrengt bij het kraampje van 'piet patat' en niets anders vreet dan kroketten en frikadellen, moet ik bekennen dat de raspatat en de kaas me meer dan goed bevielen. De kaas geniet ik zelfs nog steeds van, want ik heb een mooi stuk in mijn rugzak gestopt en meegenomen. Daarom ben ik misschien toch wel ietsje Hollandser dan ik dacht, ik neem namelijk ook altijd de zeepjes uit hotels mee.
Over eten gesproken, bij kaas hoort natuurlijk een goed stuk brood, en hoewel al het brood hier te zacht, te zoet en vooral ook te niet-vullend is heb ik een eindelijk een brood gevonden waar je wel op moet kauwen voordat je het door kunt slikken. Het was wel weer wat duurder dan het andere brood, maarja, je moet toch wat... Na dus een paar sneetjes van dat brood gegeten te hebben merk ik pas hoe belangrijk het is om ook niet Japans voedsel te blijven eten, ik barst namelijk van de spierpijn in mijn kaken van het kauwen omdat hier alles normaal gesproken zonder enigszins te kauwen achterover gegooid kan worden. Er is dus een kans dat als ik zo doorga, ik met een uiterst gespierde kaaklijn over twee maanden aankom in Nederland. Spannend!
Hoewel het hier niet alleen maar lol is, is dat het groot en deels wel. Ik heb dus even geen zin om over school te typen, maar ben wel bereid om jullie nog een beetje uitleg te geven over Japanse discotheken, want ik ben er dit weekend achter gekomen dat dat meer dan nodig is om de cultuurshock zoveel mogelijk te verkleinen.
'Saturday Night Party Night', onder die ideologie besloten we met een groepje van zeven personen om zaterdagnacht een Japanse club onveilig te gaan maken. Vooraf behoefde dat wel wat planning, want in Japan rijden er niet zoiets als nachttreinen. Het moest dus leuk worden, want anders was het tot 5:00 's ochtends gewoon k*t. We besloten naar Club Atom te gaan, een discotheek in Shibuya. Toen we eraan kwamen dachten we even meteen naar binnen te lopen, maar de rij stond aan de andere kant van de straat en liep een flink eindje door (normaal zou ik in dit geval 'van hier tot aan Tokio' gebruiken)... We hadden in ieder geval een populaire tent uitgezocht! Eenmaal binnen moesten we met de lift naar boven en toen kon het feest beginnen. Je kon switchen tussen drie verdiepingen, met op de ene verdieping psychedelic trance, op de andere house, en op de bovenste hiphop. De genres deden er overigens niet echt toe, want voordat we er erg in hadden werd de nieuwste clubhit opeens gemixt met Bon Jovi. Sowieso kreeg ik soms het idee dat er een TMF hitzonde cd opstond van tien jaar geleden. De muziek was een beetje vreemd dus. De MC die vervolgens stond los te gaan als een travestiet aan de karaoke bracht de kwaliteit niet bepaald naar een hoger niveau, maar deed zeker veel goeds met de sfeer, die Japanners gingen helemaal los! Als ze wat gedronken hebben zijn ze eigenlijk een stuk leuker. Een gesprekje met Japanners kreeg je zo voor elkaar en het enthousiasme wat ze hier bij toonden was ook uitzonderlijk (blijkbaar geef je hier elkaar een high five i.p.v. een klap voor iemands bek als je drankje uit je hand wordt geslagen ^_^). Ohja, op de hiphop verdieping waren de gevaarlijke gangster Japanners, maar toen ze in koor mee begonnen te zingen met Ne-Yo leken ze opeens niet zo gevaarlijk meer. Gek he? Wat ook handig is om te weten als je hier uitgaat, is dat je het als een concert moet beschouwen, want letterlijk iedereen staat naar de DJ gericht, en niet met elkaar in groepjes te dansen. Natuurlijk zijn de smirnoff-sletjes (de sletjes drinken hier geen breezer) hier wel een uitzondering op, want die gaan helemaal los op het podium en laten zich tot onder hun rokjes opnemen door mannetjes met telefoon.
Kortom, het is handig om een paar dingen te onthouden mocht je hier ooit nog uitgaan:
1. Geef iedereen die je ziet een high five
2. Zing mee met de muziek (als karaoke)
3. Het overgaan tot bijna-aanranding van meisjes is toegestaan
4. Wees bereid om over the top enthousiast te doen
5. Kijk niet naar elkaar, alleen maar naar de DJ

Als je dat doet komt het helemaal goed, en heb je een superleuke avond net als wij. Toch wacht ik graag even op een duurder feest met betere DJ's voordat ik me hier weer in de club scene stort.
Na een paar uurtjes slaap had ik afgesproken met Lianne en Marjo in Marunouchi. Lianne verblijft momenteel al zeven maanden in Osaka en volgt ook dezelfde opleiding als ik en ken ik van de eerste keer toen ik op uitwisseling ging. Marjo is een vriendin van haar die haar gezellig kwam opzoeken. We zijn eerste naar de keizerlijke tuinen geweest, vervolgens naar de Yasukuni Shrine (de schrijn die regelmatig in het nieuws komt, wanneer een minister president hem bezoekt om oorlogsslachtoffers (en dus ook oorlogsmisdadigers) te eren), lekker wezen karaoken en heerlijk gegeten. Daarbij ook nog een city view. Een geslaagde dag dus!
Normaal doe ik niet zoveel leuks als dit, maar voor de mensen die het nog niet door hadden, ik zit in mijn vakantie. Deze week heet hier de Golden Week en is een van de twee weken van het jaar waarin Japanners massaal vrij krijgen en erop uittrekken. Donderdag moet ik weer naar school en tot die tijd doe ik nog wat aan huiswerk, ga ik lekker eten en woensdag gaan we zelfs naar een honkbal wedstrijd van de Tokyo Giants in de Tokyo Dome! Volgende keer daar dus zeker meer over!_!_!

Grtjs,

Luciano

WEEKEND :D

Terwijl Tokio ondersteboven was van het feit dat één van de leden van SMAP (een popgroep) op straat zijn kleding had uitgetrokken omdat hij dronken was, en veel Japanners vast voor de buis zaten om de persconferentie waarin hij zijn uitgebreide excuses aanbood te volgen, waren wij in ieder geval met de hele groep gezellig aan 't bowlen in Ikebukuro. Dit alles was nog steeds ter gelegenheid van mijn verjaardag, en hierdoor ben ik op de bowlingbaan en tijdens het eten ervoor overladen met leuke cadeaus; een cd, konijnenoren & neus waarmee ik met een druk op de knop een konijnen/alien geluid creëer, een mooie muismat waarvan ik later nog wel foto's online zal zetten (ik heb alleen geen muis), phonestraps, en nog meer. Heerlijk, zo verwend worden. Vervolgens moesten we ons natuurlijk wel gaan richten op waar we voor gekomen waren, bowlen. Om het bowling-thema erin te houden kropen Nick en ik toch nog eventjes in het kegelpak (zie foto's). Het eerste potje op onze baan heb ik uiteraard gewonnen. Daarentegen ging het tweede potje bar en bar slecht. Sebastian (een van mijn klasgenoten) bleek een natuurtalent.
Wat betreft eten was ik de afgelopen dagen goed op gang. Okonomiyaki, een soort pannenkoek met hartige ingrediënten (bv. Kaas, vlees, groenten, garnalen, een mix hiervan, etc.) die je zelf op de bakplaat voor je klaarmaakt, is er zelfs twee keer bij me ingegaan de afgelopen dagen. Als mijn verhaaltje niet zo tot je verbeelding spreekt raad ik toch aan om de fotolink te volgen, want de mooiste (eet)momenten zijn natuurlijk door mij of één van mijn lieftallige klasgenootjes vastgelegd. Verder ben ik gister bij de MOS burger beland, een Japanse fastfoodketen, maar dan ongeveer 1000x lekkerder dan de McDonalds. Ik ben er heilig van overtuigd dat het voedsel daar van hogere kwaliteit is en veel verser. Tenminste, zo proeft ‘t. Ik kan er natuurlijk ingestonken zijn, en het idee dat Japanners gezond voedsel eten iets teveel als waarheid heb aangenomen. Dat neemt niet weg dat het gewoon lekker was. Dus, mocht je nog eens in Japan op zoek zijn naar een vette hap, verkies deze tent boven de rest.
Het entertainmentgehalte was de afgelopen dagen hoog. Zo ben ik zondag met Diana, Dorian en Michelle heel de dag naar Harajuku geweest, en hebben we flink wat vreemde dingen gezien (ook hier, zie foto's). Op de brug naast Harajuku-station staan cosplayers. Dit zijn mensen die zich graag in opmerkelijke, excentrieke gewaden hullen, om vervolgens zich te laten bekijken door de menigte die zich rond het station begeeft. Dit hele gebeuren stelde me echter wel een beetje teleur. Er waren minder ‘figuren' dan ik had verwacht en daarbij waren ze redelijk agressief naar mensen die foto's probeerden te maken, terwijl deze mensen er juist om bekend staan/stonden(?) graag op de foto te willen, en in de spotlights te staan. De cosplayers die niet agressief waren, die zaten met hun rug naar het publiek. Echter, sommige toeristen waren zo slim om ze met een smoesje als 'ik ben fotograaf voor dit en dit modeblad...' eruit te lokken, zodat ik uiteindelijk toch nog wat foto's kon maken. Natuurlijk wilden ze allemaal wel degelijk in de spotlights staan, want anders ga je niet in je Victoriaanse jurk op en brug zitten natuurlijk. Kortom, aanstellers dus.
In Yoyogi-park, vlak naast de cosplayers bevonden zich de Rockabilly's, die alsof ze net uit Grease kwamen stappen zich leken voor te bereiden op een twist. De dans zelf hebben we uiteindelijk nooit gezien en is er misschien ook nooit geweest.
Verder hebben we gezworven door de rest van Harajuku, en vooral de straatjes achteraf bleken leuker dan de hoofdstraat! De ambiance was hier beter, de kleding modieuzer, alleen de prijzen wat hoger. Niet echt veel gekocht dus, maar wel een retro-paars vest, echt een vet ding. Om nog maar even op het entertainmentgehalte terug te komen, ik word een tv-ster! Samen met Dorian, Michelle en Diana kwamen we terecht bij een heel apart huis, wat duidelijk als kunstvoorwerp diende. Eenmaal dichterbij gekomen, bleek het hele huis gevuld met kunst en functioneerde het als gratis gallery. Normaal ben ik niet echt van de kunst, maar ik moet zeggen, het zag er indrukwekkend uit. We hebben dus binnen een kijkje genomen, en voordat we het wisten stond er een cameraploeg voor ons neus, met Engels tolk die ons vriendelijk vroegen of ze ons mochten filmen terwijl we door het huis wandelden en van de kunst genoten. Het moest allemaal zo natuurlijk mogelijk lijken en het mocht natuurlijk niet opvallen dat gevuld werden. Daar liepen we dan, als een stel kunstliefhebbers baanden we ons een weg door de gallery, en terwijl er een cameraman, producent, tolk en geluidsman naast ons stonden konden we nog geen eens vragen welke kant we in het huis op moesten toen bleek dat we de weg een beetje kwijt waren, dat zou natuurlijk niet meer natuurlijk geweest zijn. Vervolgens werden we een beetje voor het blok gezet, want werden we geïnterviewd (dit zat niet in de deal). . . Na het beantwoorden van verschillende vragen over de gallery was het klaar. We verdwenen filmachtig uit beeld, en liepen (toen we wisten dat de camera uitstond) weer terug om te vragen wanneer we uitgezonden zouden worden. Mocht je Japanse kanalen hebben, we zijn zaterdag 2 mei om 7:30 pm te zien op het Nationale NHK kanaal in een documentaire over de gallery. Geweldig niet?
Verder heb ik nog een paar kleine dingetjes. Diana en ik zijn getuigen geweest van een Japanse bruiloftsceremonie (een deel ervan). De bruid in kimono, haar man en wat gevolg kwamen aanschrijden, liepen de schrijn uit, en vervolgens weer in. Natuurlijk zal dit wel zo zijn redenen hebben. Verder zijn we naar de lievelingswinkel van Dorian en Michelle geweest, Diana en ik waren stomverbaasd en zagen een gat in de markt voor in Nederland. Het was een winkel van een bepaald recordlabel waarin niets anders dan plaatjes, foto's en posters verkocht werden van artiesten van dat label. Er waren jonge meisjes, oudere meisjes, moeders, oma's, hondjes die op commando (???? haitteru) in tasjes gingen zitten, en allemaal, behalve de laatste categorie, streden zij om een plekje bij de mooiste foto's om vervolgens hun bestellijstje compleet te kunnen maken en hun bestelling af te kunnen halen bij de balie. Daadwerkelijk een bizar iets, wat best nog weleens succesvol zou kunnen zijn in Nederland.
Nou, volgens mij begin ik steeds langer te schrijven, en beginnen jullie steeds moeier van mij te worden. Toch vind ik het altijd weer leuk om de reacties te lezen, de e-mailtjes te krijgen, etc. Dus ook deze keer weer, bedankt voor 't lezen, en vergeet de foto's niet te checken!

HOOOI

http://s685.photobucket.com/albums/vv218/luckylucinjapan/

Oomjaardag

Vandaag ben ik jarig!
Dit alleen al is een reden om me te vergeven dat ik alweer een tijdje niets van me heb laten horen, en verplicht je tegelijkertijd om dit stukje af te lezen. J Het is immers de dag van de jarige job...
Ik voel me wel echt jarig vandaag hoor. Vanochtend, toen ik in mijn witte boxertje de deur open deed, stonden er opeens een aantal klasgenoten om me te feliciteren voor m'n neus, vervolgens kwamen er nog meer bij, en uiteindelijk ben ik op het Japan-Nederland Instituut nog zelfs toegezongen door iedereen. Yanagizawa-san en Miyazaki-san, die beide op het Japan-Nederland Instituut werken hebben speciaal roombroodjes voor me laten maken, de broodjes waren al klaar, maar het room er in spuiten duurde een half uurtje... echt veel moeite voor me gedaan dus! Daarbij mag ik nu officieel drinken in Japan en ook nog eens uit :p , en om dat te benadrukken heb ik van Benjamin een 1.8 liter fles Japanse sake cadeau gehad. Ik werd ook nog verrast met een leuk cadeau door Diana, en heb ook nog kaarten uit Nederland gehad. Een echte verjaardag dus, bedankt allemaal! :-D Morgen gaan we het nog op kinderfeestje-stijl vieren en ergens bowlen hier in de buurt. Altijd leuk, met 14 man.
We hebben weer een turbulent weekje achter de rug, alleen wel in positieve zin. Veel gedaan in weinig tijd. Sowieso lijkt sinds ik hier ben alles meer om tijd te draaien. Ik bedacht me net nog dat jullie in Nederland allemaal op een ander tijdstip aan mijn verjaardag hebben gedacht dan de mensen hier deden. Afgezien daarvan ben ik continue aan het rekenen hoe lang ik nog in de trein zit, kijk ik minstens drie keer per les op mijn horloge om te checken of de pauze niet allang begonnen had moeten zien, en ben ik constant bezig met hoeveel tijd ik nog hier in Japan heb om alle leuke en minder leuke dingen goed te kunnen plannen. Zo zijn er eigenlijk nog veel meer voorbeelden die alleen maar laten zien hoe onnatuurlijk het hier nog voelt voor mij. Ik voel me wel thuis, en zo gedraag ik me ook wel, maar ik ben het zeker nog niet. Eigenlijk kan dat ook niet na twee weken. Toch voelt het alsof ik hier al een maandje of twee zit.
De taalcolleges gaan op een stuk rustiger tempo verder, en dat bevalt me wel. Ik heb nu echt het gevoel dat ik veel meer leer dan vorige week en dat komt mede door de twee goede taaldocentes die we hebben. Ze leggen alles gedetailleerd uit en helpen je wanneer nodig. Dit allemaal natuurlijk wel in het Japans. Voor Engels of wat voor taal dan ook is geen ruimte tijdens deze colleges. Daarbij hebben de docentes ook nog wel humor, de één meer dan de ander, maar dat is natuurlijk puur persoonlijk.
Ook de Material Culture colleges gaan verder, op een iets minder rustig tempo wel. Dit maakt het niet minder interessant, en was ook de hoofdreden dat ik eventjes niet van me hebt laten horen. Ik had namelijk vandaag samen met een aantal andere een groepspresentatie over (Japanse) technologie, waar best veel tijd in heeft gezeten. Gelukkig is er een goed cijfer uit gekomen, maar helaas ben ik zelf wel wat minder positief over het resultaat van de presentatie. Dit is echter voor mezelf wel weer een motivatie om voor mijn eigen onderzoek nog beter mijn best te doen.
Natuurlijk is het niet alleen maar school. Zo ben ik met Diana naar Shibuya (de jongerenwijk van Tokio) geweest waar we een superleuke dag hebben gehad. Gelijk nog een paar cd'tjes gescoord, zowel nieuwe als tweedehands. Ook nog naar een heel leuk park geweest, waar de groep die overbleef overigens wel uit is gezet door de parkconciërge, en nog met Diana naar een lekker yakitori restaurant gegaan (yakitori is eigenlijk kipsaté, maar ze verkopen er ook rund, varkens, vegetarisch, en-van-alles-en-nog-wat-saté). Daar werden we letterlijk aangestaard door iedereen en zijn we vervolgens ook nog eens getrakteerd door twee Japanse salarymen op wat hapjes, blijkbaar is er dus ook aardappel saté (het smaakte overigens totaal niet naar aardappel, meer naar...niets J).
Ik blijf maar opsommen he, mijn belevenissen hier, en ik kan er ook nog geen eens structuur in brengen?! Ik denk dat het komt omdat ik het allemaal zo graag met jullie zou delen, hier ter plekke. Helaas bevinden jullie je toch een eindje van me weg. Ik hoop in ieder geval door dit te lezen dat iedereen het gevoel krijgt toch nog een beetje bij me te zijn.

Jullie horen me gauw weer, en Nancy en Martin, ook jullie gefeliciteerd!

Knuffels, Luciano