Het is moeilijk om jezelf aan te zetten tot het schrijven van een blog wanneer de laatste dagen van je leven in de leukste stad ter wereld zijn ingegaan. Inmiddels hebben al mijn klasgenoten Tokio verlaten. En ik moet zeggen, het voelt best... vreemd. Ik ging ze om zes uur 's ochtends uitzwaaien op het station en op het moment dat ze de hoek om liepen besefte ik me dat het toch echt het voorbij is. Het Tokyo Pilot Project 2009 is over. Ik liep terug naar de mansion met Benjamin (die ook nog twee maanden in Japan blijft, maar inmiddels ook al is vertrokken) en eenmaal op de negende verdieping aangekomen merkte ik hoe leeg 't voelde. Wanneer ik zou aankloppen op een van de deuren zou er niemand zijn die mijn klop zou beantwoorden, er zou geen hoofd om de hoek van de deur verschijnen die me vertelde dat de kamer nogal een rotzooi is. Momenteel staan alle deuren open en zijn de schoonmakers met grof geschut in de weer gegaan om het plekje wat iedereen zichzelf eigen had gemaakt weer te veranderen in een onpersoonlijk plekje. Dat mag niet! Dat zijn de kamers van mijn klasgenoten! Ook voor mij geldt dat ik Tokio morgen achter me moet laten. Het opruimen is vandaag toch echt begonnen en zo langzamerhand begint mijn koffer vol en (te) zwaar te worden. Gelukkig liggen er nog elf mooie dagen bij mijn gastouders in Toyama in het verschiet.

De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen. Terwijl vorige week nog volledig in het teken stond van de laatste week school, konden we na een erg druk jaar afgelopen week de start van onze zomervakantie gaan vieren. Dat heb ik dan ook goed gedaan ook, echt elke dag heb ik wel wat leuks gedaan.

De laatste week school was een hectische. Het begon met de uitslagen van de taaltentamens; hoewel ik voor alle tentamens rond de acht heb gehaald, was ik toch enigszins teleurgesteld. Zoals gezegd in mijn vorige blog wist ik dat ik beter kon en wist ik dat ik met een beetje meer concentratie er ook meer uit had kunnen halen. Natuurlijk ben ik stiekem ook wel dik tevreden met mijn cijfers.

De rest van de week mochten we ons storten op een zelfbedacht toneelstuk en een presentatie. Het was de bedoeling dat zowel de uitvoering als de presentatie in het Japans werden opgevoerd voor een publiek waar de docenten voor zouden zorgen. Pardon?!?! Een presentatie EN een toneelstuk bedenken en repeteren in krap vier dagen?! Belachelijk en ook bijna niet te doen. Toch is het ons allemaal gelukt om van het onderzoek wat we gedaan hebben een mooie presentatie in het Japans te houden en hebben we een hilarische zelfbedachte versie van de Taketori Monogatari opgevoerd. Ik begrijp dat niet iedereen op de hoogte is van de inhoud van het echte verhaal, maar ons verhaal was sowieso een stuk leuker: (Een Hollands meisje was op uitwisseling in Japan en werd als zeer mooi beschouwd. Een Yakuza-baas leek het wel een goed plan om het meisje in zijn hostessbar te laten werken en dus probeerde hij het Hollandse meisje vergezeld door twee hostesses zover te krijgen voor een baan in zijn bar. Het Hollandse meisje had echter een aantal eisen en verzocht om bepaalde Hollandse producten, en dus werden da Yakuza-zonen erop uitgestuurd om te zoeken naar de verzochte spullen. Uiteindelijk kwam niemand met het gevraagde spul terug en dus moest het Hollandse meisje terugkeren naar Holland. Ze werd opgehaald door bemanningsleden van het schip 'de Liefde' en in de emotionele afscheidsscene verliet zij Japan.) Zowel de presentaties als het toneelstuk is opgenomen, dus zodra ik het op mijn computer heb staan moet je zeker ff komen kijken, want het is echt lachen.

Na het toneelstuk was het tijd voor een lunch met de leraressen en daarna konden we onze afscheidscadeaus aan ze geven. Diana had een mooie speech geschreven, en de speech in combinatie met de uitvoering van het toneelstuk, de presentaties en de cadeaus zorgden voor twee emotionele sensei die uiteindelijk toch wel moesten huilen toen ook zij beseften dat het einde daar was. Het is ook echt een verschrikkelijk vreemd idee. Elke dag zijn ze met ons bezig geweest om onze skills te verbeteren en dan uit het niet is het opeens voorbij. . . Ik hoop ze echt nog eens te zien, en ben zeker van plan (vooral de komende tijd, daarna zal het vast wat afzwakken) om contact met ze te onderhouden.

Vervolgens kon onze zomervakantie beginnen. Zaterdag besloot ik met Marit om Yokohama te verkennen. We hebben er echt een leuke dag van gemaakt, hoewel we allebei niet echt heel erg goed wisten was we nou eigenlijk wilden zien en doen in Yokohama. We hebben die dag de view gedaan in de Landmark Tower (het hoogste gebouw van Japan en de snelste lift van Japan (a)), gezeten in een wildwaterbaan en we hebben vies gegeten in Chinatown (ook de grootste van Japan). Chinatown zag er trouwens best sfeervol uit, alleen ik verbaasde me heel erg dat de Chinese gerechten die hier verkrijgbaar waren juist zo duur waren, terwijl normaal uit eten gaan in Japan heel goedkoop kan zijn. Aangezien in Nederland Chinees bijna het goedkoopste voedsel is wanneer je ergens gaat eten, is het hier in vergelijking dus duurder dan de rest. Daarbij was het Chinese personeel nog chagrijnig ook en spraken ze onverstaanbaar Japans (deed me een beetje denken aan you-san pap ;-) )...

De dag erna ben ik wederom naar Yokohama gegaan, maar deze keer met Nick en met een heel ander doel. Vanuit school waren er namelijk een aantal 'v.i.p.' kaartjes voor een voetbal wedstrijd tussen de Yokohama Marinos en Gamba Osaka. Wij hadden de kaarten weten te bemachtigen en aangezien ik nog nooit in mijn leven naar een voetbalwedstrijd was geweest leek het me leuk dat eens van dichtbij mee te maken. Er was beloofd dat we in een skybox met champagne zouden zitten, maar dat viel wel een beetje tegen. We hadden wel erg goede plaatsen en in tegenstelling tot veel anderen een afdak (gelukkig, want het regende HARD), een beetje v.i.p. voelden we ons dus wel, want er stond wel een politiemannetje die niemand toeliet tot ons vak, omdat die mensen uiteraard niet zo belangrijk waren. :p Osaka heeft de wedstrijd met 2-1 gewonnen, ondanks dat ik in mezelf had besloten dat ik zonder goede reden voor Yokohama was.

Verder ben ik ook nog met Wongstra, Marit en Els naar Disney Sea geweest. Wat een dag was dat zeg! In Tokio heb je Disney Land en Disney Sea, maar omdat de eerste groot en deels lijkt op Disneyland Parijs, leek het ons een beter plan om naar Disney Sea te gaan. We hebben elf uur door het gewandeld (gesprongen van excitement) en zijn in de gaafste attracties geweest. Ik ben geslagen door Jafar. Correctie: Ik ben tien keer geslagen door Jafar en we zijn wel drie keer in de beste attracties geweest! Het was echt een superdag... :D

Ik mag natuurlijk ook niet vergeten te vertellen over de karaoke marathon. We zijn 11:30 begonnen en kwamen er zo rond 18:30 uit rollen. Toch was het een foute move om deze marathon op woensdag te doen, want dit heeft er voor gezorgd dat ik nog twee keer ben geweest. :p In Nederland zal ik je alle zangfilmpjes laten zien! Daarbij ben ik ook nog naar de nieuwe Neon Genesis Evangelion film geweest en zijn we met buikpijn uit het all-meat-you-can-eat restaurant gekomen...

De uiteindelijke afsluiting met de groep was ook erg leuk. We zijn bij het okonomiyaki-tentje wezen eten waar we onderhand vaste klant waren geworden en hebben nu niet alleen het visite kaartje van de eigenaresse, maar ook haar personal foto's uit Barcelona gezien. Wanneer ze reist, draagt ze ten alle tijden een kimono... zijn we achter gekomen. Vervolgens zijn we wezen bowlen en daarna zijn we zelfs nog naar een heuse batting center geweest! Ik had nooit verwacht dat ik nog eens op het dak van een gebouw in Tokio aan slag zou zijn. Toch is het gebeurd, en het was echt heel erg gaaf om te doen. Zeker eens proberen, als je de tijd hebt.

Kortom, een goede, laatste week in Tokio dus, en tevens mijn laatste bericht vanuit Tokio. Ik heb geen idee of mijn gastgezin in Toyama internet heeft momenteel in hun huis, maar ik hoop het wel zodat ik nog eenmaal wat kan schrijven over mijn ervaringen daar. Of ik nou wel of niet de beschikking over internet heb, sowieso tot gauw want ik ben de zeventiende alweer thuis...

Groetjes,

Luciano

PS. Check mijn foto's.