Hoewel het me hoogstens vervelend lijkt om steeds een opsomming te lezen van wat ik zoal heb gedaan, is het tegelijkertijd misschien een beetje geruststellend voor jullie.Toch zal ik 't een beetje kort proberen te houden.
Dag na dag verbaas ik me weer over dingen die ik hier zie op straat, in de trein, of waar dan ook, ook al heb ik er al eerder over gehoord of het zelfs al vaker gezien. Japan is echteen land wat je blijft verassen, en zeker een plaatswaar je jezelf (en je groepsgenoten) leert kennen. Ik heb ook al te veel hondjes in dure outfitjes voorbij zien komen en ben ookal een aantal malen platgedrukt in de trein, maar dat ter zijde.
Ik ben nu precies een week hier en voel me meer dan thuis in mijn kamertje. Ik slaap hier heerlijk,sta hier relaxed onder de douche en heb het zelfs al voorelkaar gekregenom na sluitingstijd m'n sleutel (cardkey)op mijn kamer te laten liggen. Echter, ikheb pas één keer zelf gekookt. Nou ben ik al niet zo'n kooktalent (dan bedoel ik dus dat ik drie kwartier erover doe om twee aardappels te schillen),en heb ik ook nooit de drang gehad om het te leren. Dat zou in Nederland best weleens eenprobleem kunnen zijn. Hier, gelukkig, is uit eten gaan net zo duur (of zelfs iets goedkoper) als boodschappen doen en daar maak ik dus goed gebruik van zoals je kunt begrijpen.
Onze dagen hier worden goed gevuld. Hoewel ik het niet verwacht had, was het centrum voor aardbevingtrainingen toch wel erg vermakelijk. Met de gehele groep werden we zaterdag verwacht bij het centrum en kregen we dus 'les' in hoe te handelen in het geval van een aardbeving, een afbrandend, rokend gebouw, enhoe te blussen bijeen in de fik staande kachel,huiskamer, etc. Hoewel het les krijgen in zoiets mij erg saai leek, ginghetgelukkigallemaal spelender wijs.Dus,de aardbeving werd gesimuleerd; we stonden in een kamer die zo hard gingtrillen en schudden alsofwe een echte aardbeving ervaarden. Kasten vielen om en dus moesten we natuurlijkeerst onder de tafel duiken. Zodra het trillen voorbij was moesten wehet gas uit zetten en de deuren dicht doen.Verder hebben wenog moeten vluchten uit een bedrijfspand/doolhofje vol met rook, en hebben we geleerd hoe je een brandblusser gebruikt die we vervolgens leeg moesten spuiten op een soort bioscoopscherm die brand simuleerde. Hoewel de gebruikswijze van een brandblusser best voor de hand ligt, is het best zielig dat we dit niet als kindleren in Nederland.
De lessen zijn officieel vanaf gister begonnen. Twee sensei van de Naganuma taalschool geven ons dagelijks taalles en verder volgen we twee keer per week het vak material culture.We doen ook nog een onderzoek(je) voor dit vak.Omdat vooral het huiswerk de meeste tijdvergt (in Japan zijn ze namelijk nogal dolop herhalingsoefeningetjes waar je niets van leert, maar die je wel moet doen), wordt de grootste tijd daaraan besteed. In Nederland hou ik ook niet zo heel veel vrije tijd over, dus op zich maakt het niet echt uit. Maarja, ik ben nu eenmaal in Tokio en had dus graag wat meer vrije tijd gewild!
Ik had beloofd dat ik 't kort zou houden. Ik moet dus nu ook stoppen van mezelf. Aangezien het vanaf nu veel school school school wordt zal ik voortaan proberen (mocht ik tijd hebben)wat minder opsommend te posten.
Ohja, voordat ik 't vergeet... Ik plaats nogmaals de link naar mijn fotosite. Hier hoef je alleen maar op te klikken voor de foto's. Op het eerste oog lijkt er misschien niets te veranderen, maar ik zet er bijna om de dag een aantal nieuwe foto's op, dus je kunt altijd even kijken of er ergens nog iets nieuws tussen zit.
Nou, een fijne avond/ochend/middag, jullie horen me weer!

HOOOOI

Luciano

Mijn fotoalbum is de volgende link:

http://s685.photobucket.com/albums/vv218/luckylucinjapan/