Terwijl ik in mijn vorige bericht aangaf gebrek aan vermaak te hebben vanwege het feit dat ik ziek was, heb ik juist de afgelopen periode meer dan genoeg meegemaakt. Ik ben weer helemaal beter, zit lekker in mijn vel, en probeer optimaal te genieten van de overgebleven anderhalve maand hier in Japan.

Het is alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb, maar in de tussentijd heb ik natuurlijk niet stilgezeten. Zo hebben we een leuke avond gehad met een groep Japanse salarymen (zakenmannen op z'n Japans), een superdag gehad op de Naganuma-taalschool; de school waar we in de eerste instantie heen zouden gaan, en hebben we een rondleiding gehad door één van Nissan's fabrieken. Natuurlijk moet ik ook de gebruikelijk karaoke- en eetsessies niet vergeten, en daarbij heb ik samen met Sarah, Ramon, Marit en Dorian een supergave trip naar Nikko gemaakt (een kleine, met tempels en schrijnen gevulde stad 125 kilometer ten noorden van Tokio).

Hoewel ik nog niet helemaal beter was, besloot ik toch mee te gaan met de Japanse salarymen en de rest van de groep om te gaan bowlen. Helaas ging het niet zo lekker als de vorige keer, terwijl ik juist wel goed moest presteren. We hadden namelijk afgesproken dat de verliezers de winnaars zouden trakteren op een drankje. Hoewel in Nederland je nog een drankje bij een bar kunt bestellen wanneer je gaat bowlen, wordt Japan vrijwel gedomineerd door jidouhanbaiki (automaten voor drank, eten, snoep, (gebruikte) onderbroeken, etc.). Het hele idee van iemand trakteren uit een automaat is natuurlijk al een stuk minder leuk dan iemand een 'vers bereid' drankje aanbieden. Om niet heel de avond te hoeven teren op de automaten hebben we ons na het bowlen verplaatst naar een izakaya, om daar vervolgens twee kamers af te huren zodat we met z'n allen konden drinken en ook allemaal Japanse drankspelletjes konden leren! De 'yamanote-sen game', en de veel gezongen 'thundeeeeeeerbiiiirds (thandabaaado).... ikko, ikko, ikko ikko ikko' sloegen goed aan, en het drank vloeide rijkelijk. Het is leuk om Japanners al na een paar drankjes met rooie kop en met opgezwollen aderen in hun ogen zo hard te zien te lachen. Toch hebben we het allemaal netjes gehouden en konden we natuurlijk niet te laat naar huis gaan, vanwege het geweldige Japanse nachttreinensysteem, niet dus...

Om natuurlijk te bewijzen dat ik meer doe dan alleen maar buiten de deur eten ff iets over school. Momenteel krijgen wij les van twee docentes van de Naganuma-taalschool. De oudste taalschool in Tokio en uiteraard ook de beste. In de eerste instantie was het de bedoeling dat wij als gehele groep daar zouden studeren, maar dat bleek een probleem en dus komen de docentes elke dag naar het Japan-Nederland instituut toe. Vanaf de tweede week begonnen ze al een beetje te vissen bij ons, of het ons misschien niet leuk leek om eens naar de Naganuma-taalschool te komen. Natuurlijk leek ons dat leuk, en daarom hebben Yoshida-sensei en Koyama-sensei voor ons een uitje naar de school geregeld. We hebben er een soort van 'cultural exchange' van gemaakt. We praatten met andere buitenlanders in het Japans en moesten op die manier leren over cultuurverschillen. Verder was het de bedoeling dat we een discussie hielden over onderwerpen als milieuproblemen, vergrijzing, infrastructuur, maar al gauw bleken we daar niet zo'n heel erge zin in te hebben en zwakte de discussie af naar leuke gesprekjes onderling.

Niet alleen het ontmoeten met andere buitenlandse studenten, maar ook Japanse theeceremonie was onderdeel van het programma. Ik had het al eens meegemaakt, maar dat betekent niet dat je weet hoe je enigszins moet handelen. De regels voor theeceremonie zijn streng en volgens mij zijn er wel duizend. Het is echt bizar om te zien aan hoeveel dingen je moet denken als je thee zet, drinkt en snoep eet, terwijl je eigenlijk alleen maar kan denken aan hoe pijn je benen doen van het geknield zitten. De thee was vies en mijn benen dood. Desalniettemin, een heel erg leuke ervaring! Ook daarvan heb ik foto's geupload, dus kijk gerust...

Nadat we hadden aangepapt met de buitenlandse studenten besloten we hun nummers te vragen en voor we het door hadden zaten we met z'n allen aan de Chinese lunch. Ik heb voornamelijk gepraat met wat Taiwanezen, een Koreaanse en een Italiaanse (die overigens geshockt was hoe jullie mijn naam in Nederland uitspreken, een schande vond ze het.)

Niet vanuit de taalschool geregeld, maar wel vanuit het Japan-Nederland instituut was het tripje naar de Nissan fabriek in Oppama (voorbij Yokohama). Ik moet eerlijk zeggen dat ik vooraf geen idee had van wat ik moest verwachten. Natuurlijk auto's en een fabriek, maar hoe het er allemaal uit zou zien... geen idee... Eenmaal daar werd ik helemaal enthousiast en bleek het een leuke tour te zijn. Eerst kregen we een powerpoint presentatie met praktisch alle mogelijke gegevens van Nissan erin verwerkt. Okeej, daar hadden we misschien niet heel veel aan, maar het was leuk om te zien. Vervolgens kregen we een busritje naar de Nissan haven om te zien vanuit waar de auto's naar Europa en Amerika werden geëxporteerd. Wat me wel verbaasde was dat ik toen pas doorkreeg wat voor 'n groot gebied de fabriek + haven eigenlijk betrof. Daarna de hoofdact, een rondleiding door de fabriek. Helaas mochten we daar geen foto's maken en dus kan ik jullie alleen maar op deze manier een impressie proberen te geven van hoe het er van binnen uitzag. Hoewel het er op sommige plekken wat outdated uitzag, was het toch wel indrukwekkend om gigantische robotarmen bezig te zien met het in elkaar zetten van een auto. Dashboards, ruiten, etc. alles wordt er in één keer ingedrukt door zo'n arm. Bij elk onderdeel staan er wel werknemers die wat meer priegelwerk verrichten. Mochten ze te langzaam werken, dan kunnen ze aan de rode draad hangen zodat heel het proces stil komt te liggen. Japanners werken hard en natuurlijk ligt het proces nooit stil. Terwijl je door de fabriek loopt moet je de groene lijn volgen, en daar mag je niet vanaf. Doe je dit wel, dan heb je kans overreden te worden door een robotkarretje. Deze rijden namelijk door heel de fabriek heen gevuld met gereedschap, onderdelen en dat soort dingen. Ze rijden niet op rails, maar lijken wel met vrije wil door het complex te rijden. Echter, ik denk dat ze gewoon magnetisch gestuurd worden met strips onder de vloer. Helaas hebben we niks meegekregen van nieuwe modellen of wat dan ook, maar we kregen wel een mini GT-R mee. Toch nog een Oprah-momentje op de valreep...

Verder heb ik me de afgelopen weken ook veel bezig gehouden met school. Voor de taallessen krijgen we niet per se veel huiswerk, maar de lessen zelf zijn wel intensief. Natuurlijk hangt het er een beetje vanaf hoe goed je eraan meedoet, maar tot nu toe vind ik de taallessen echt hartstikke leuk en sta ik elke dag met plezier om 6:30 op. De laatste paar dagen heb ik echter maar weinig slaap gehad, en hoewel je dan wel wilt meedoen tijdens de les, blijkt het toch wat moeilijker om je zo lang op de taal te concentreren. Naast het gewone Japans hebben we ook nog een klassiek Japans tentamen voorbij zien komen, waar iedereen ontzettend tegenop zag. Toch, tot mijn grote verbazing was mijn cijfer daarvoor een 9,7 . . .

Naast de taallessen zijn we ook nog druk bezig geweest met het afsluiten van 'Material Culture'. De onderzoekspaper moest als eerste ingeleverd worden. Vervolgens kreeg iedereen z'n paper met feedback terug, zodat we punten konden verbeteren en vervolgens de paper opnieuw in kunnen leveren aanstaande zondag. De onderzoekspresentaties vonden plaats in de week erna, en het examen voor het vak is volgende week. Ik doe hier dus nog wel wat aan school, wees niet bang. Nog heel eventjes doorzetten dus, en dan is dat officieel achter de rug.

Even wat random dingetjes. Er liepen twee kakkerlakken over onze tafel toen we okonomiyaki gingen eten, en er was ook een snavelmug. Mijn Tarako was ik eventjes kwijt, maar die is gelukkig teruggevonden in de lobby. Ik heb ook een doos met vlokken, hagelslag en nog meer chocolade gehad uit Nederland van Mama en Ad, dus ook aan puisten geen gebrek. Ik heb heerlijke sushi vandaag gegeten, en heb er wel heel wat uurtjes karaoke op zitten.

Maar nu, ik moet toch nog het één en ander kwijt over de trip naar Nikko, want wat gaaf was dat echt. Wij dus afgelopen zondag half zeven op, zodat we rond half acht konden vertrekken naar Asakusa, om vervolgens vanuit daar naar Nikko te gaan. Marit, Dorian, Ramon, Sarah en ik waren de enige die besloten hadden om te gaan. De rest had namelijk of geen zin, vond het te vroeg, of haakte af omdat er een beetje regen was voorspeld. De reis op de heenweg was gezellig en verliep snel. Gelukkig zat ik op de goede bank, want Sarah en Ramon die tegenover een man zaten die op flinke afstand nog steeds uit z'n mond meurde terwijl die lekker aan het bier zat had mijn reis toch flink kunnen verpesten.

Toen we aankwamen regende het al, en ik had verwacht dat ik daarvan zou gaan balen. Echter, ik heb me er echt geen seconde aan geërgerd. Door het natte weer waren veel delen van Nikko in lichte mist gehuld en hierdoor kreeg alles een heel magisch sfeertje. Ik ben echt blij dat we juist op die dag naar Nikko zijn gegaan.

Nikko is zowel het centrum geweest voor Boeddhisme en Shintoïsme en staat bekend om de Toshogu Shrine, Taiyuin, Rinnoji en de Futarasan Shrine, en wordt geassocieerd met de geschiedenis van het Tokugawa Shogunaat. Daarbij, beschikt het gebied over prachtige natuur, en mede om deze redenen is de plek door UNESCO opgenomen in de World Heritage lijst.

We hebben dus alle tempels bezocht en zelfs nog betaald om de beroemde (maar o zo stomme) 'Slapende Kat' te zien. Juist omdat we een combi-ticket hadden wat betreft de tempels en er een extra ticket gekocht moest worden voor de kat hadden we verwacht dat deze indrukwekkend zou zijn. Dit bleek praktisch het tegenovergestelde te zijn; de kat was minuscuul en was totaal niet bijzonder (zie foto's). Diegene die de kat gemaakt heeft echter wel. Nadat we alle tempels hadden bezocht haastten we ons naar de Kegon-waterval en het Chuuzenji-meer. Hiervoor moesten we meer de bergen in, en de chauffeur slingerde getraind de bochten door de berg op. Mijn maag was helaas minder getraind, en zowel op de heen- als de terugweg zat ik misselijk in de bus. Toch vond ik het allemaal wel waard. In de eerste instantie was ik zwaar teleurgesteld omdat het hartstikke mistig was boven. Vanaf een hoog plateau hoorde we de waterval heel luid, maar konden we hem niet zien, en hierdoor raakte ik een beetje geïrriteerd. Daarbij had ik gelezen dat er wilde apen waren en ook op de borden langs de kant van de weg werd de aanwezigheid van apen bevestigd ('Gelieve niet de apen voederen'). Toch was er geen aap te zien, en dus ook dat stelde me teleur. Toen bleek dat er een lift naar beneden ging om de waterval van dichtbij te kunnen bekijken, maar ik hoorde van Japanners dat het zicht slecht was raakte ik al helemaal geïrriteerd. Uiteindelijk besloot ik toch maar de gok te wagen en de lift naar beneden te nemen. Het was het zeker waard, want ik vond het echt ontzettend mooi. Ik ben niet zo'n watervallenexpert. Ik heb volgens mij maar één interessante in mijn leven gezien. Toch weet ik zeker dat ik het een mooi gezicht kan noemen, en als je me niet gelooft, zie de foto's maar.

Toen we ons vervolgens naar het meer begaven, bleek het op het water natuurlijk nog veel mistiger te zijn. Het zicht was echt slecht, maar gezien de vissers die voor de helft in 't water stonden, wel bijzonder! De meesten die naar Nikko gaan, ervaren het meer in ieder geval niet op deze manier...

Kortom, het was een fantastisch uitstapje en we hebben ons dik vermaakt. De terugreis duurde helaas een uur langer, maar nogmaals... het was het allemaal meer dan waard. Kom je nog eens naar Japan, zeker naar Nikko gaan!

Ik heb trouwens ontzettend veel foto's geupload de laatste tijd, dus je als je de link volgt rechts in het scherm, vind je een aantal pagina's aan nieuwe foto's. Spreek jullie!

Luciano