De week is voorbij gevlogen

Hoewel het me hoogstens vervelend lijkt om steeds een opsomming te lezen van wat ik zoal heb gedaan, is het tegelijkertijd misschien een beetje geruststellend voor jullie.Toch zal ik 't een beetje kort proberen te houden.
Dag na dag verbaas ik me weer over dingen die ik hier zie op straat, in de trein, of waar dan ook, ook al heb ik er al eerder over gehoord of het zelfs al vaker gezien. Japan is echteen land wat je blijft verassen, en zeker een plaatswaar je jezelf (en je groepsgenoten) leert kennen. Ik heb ook al te veel hondjes in dure outfitjes voorbij zien komen en ben ookal een aantal malen platgedrukt in de trein, maar dat ter zijde.
Ik ben nu precies een week hier en voel me meer dan thuis in mijn kamertje. Ik slaap hier heerlijk,sta hier relaxed onder de douche en heb het zelfs al voorelkaar gekregenom na sluitingstijd m'n sleutel (cardkey)op mijn kamer te laten liggen. Echter, ikheb pas één keer zelf gekookt. Nou ben ik al niet zo'n kooktalent (dan bedoel ik dus dat ik drie kwartier erover doe om twee aardappels te schillen),en heb ik ook nooit de drang gehad om het te leren. Dat zou in Nederland best weleens eenprobleem kunnen zijn. Hier, gelukkig, is uit eten gaan net zo duur (of zelfs iets goedkoper) als boodschappen doen en daar maak ik dus goed gebruik van zoals je kunt begrijpen.
Onze dagen hier worden goed gevuld. Hoewel ik het niet verwacht had, was het centrum voor aardbevingtrainingen toch wel erg vermakelijk. Met de gehele groep werden we zaterdag verwacht bij het centrum en kregen we dus 'les' in hoe te handelen in het geval van een aardbeving, een afbrandend, rokend gebouw, enhoe te blussen bijeen in de fik staande kachel,huiskamer, etc. Hoewel het les krijgen in zoiets mij erg saai leek, ginghetgelukkigallemaal spelender wijs.Dus,de aardbeving werd gesimuleerd; we stonden in een kamer die zo hard gingtrillen en schudden alsofwe een echte aardbeving ervaarden. Kasten vielen om en dus moesten we natuurlijkeerst onder de tafel duiken. Zodra het trillen voorbij was moesten wehet gas uit zetten en de deuren dicht doen.Verder hebben wenog moeten vluchten uit een bedrijfspand/doolhofje vol met rook, en hebben we geleerd hoe je een brandblusser gebruikt die we vervolgens leeg moesten spuiten op een soort bioscoopscherm die brand simuleerde. Hoewel de gebruikswijze van een brandblusser best voor de hand ligt, is het best zielig dat we dit niet als kindleren in Nederland.
De lessen zijn officieel vanaf gister begonnen. Twee sensei van de Naganuma taalschool geven ons dagelijks taalles en verder volgen we twee keer per week het vak material culture.We doen ook nog een onderzoek(je) voor dit vak.Omdat vooral het huiswerk de meeste tijdvergt (in Japan zijn ze namelijk nogal dolop herhalingsoefeningetjes waar je niets van leert, maar die je wel moet doen), wordt de grootste tijd daaraan besteed. In Nederland hou ik ook niet zo heel veel vrije tijd over, dus op zich maakt het niet echt uit. Maarja, ik ben nu eenmaal in Tokio en had dus graag wat meer vrije tijd gewild!
Ik had beloofd dat ik 't kort zou houden. Ik moet dus nu ook stoppen van mezelf. Aangezien het vanaf nu veel school school school wordt zal ik voortaan proberen (mocht ik tijd hebben)wat minder opsommend te posten.
Ohja, voordat ik 't vergeet... Ik plaats nogmaals de link naar mijn fotosite. Hier hoef je alleen maar op te klikken voor de foto's. Op het eerste oog lijkt er misschien niets te veranderen, maar ik zet er bijna om de dag een aantal nieuwe foto's op, dus je kunt altijd even kijken of er ergens nog iets nieuws tussen zit.
Nou, een fijne avond/ochend/middag, jullie horen me weer!

HOOOOI

Luciano

Mijn fotoalbum is de volgende link:

http://s685.photobucket.com/albums/vv218/luckylucinjapan/

Nieuwe Avontuurtjes :-)

Het was eigenlijk helemaal niet mijn bedoeling om bijna dagelijks iets te schrijven. Toch maak ik hier dagelijks zoveel mee dat ik me er niet van kan weerhouden om iets te schrijven. Dus, voor de geïnteresseerden onder ons, hier ben ik weer! ;-P
?Nou, het eerste keer 'alleen' reizen met de metro, daar zag ik dus echt tegen op. Gelukkig is het helemaal goed gekomen; niet verdwaald, niet verdrukt tijdens 't spitsuur en zelfs nog een kwartier te vroeg. Het is alleen wel een flinke rit, maar goed, je moet er wat voor over hebben natuurlijk.
?Het weer leek steeds beter te worden, desondanks zaten wij gewoon op het Japan-Nederland instituut om enkele instructies te krijgen. Nadat we vrij waren zijn we met een vrij grote groep naar Yoyogi park gegaan om naar de bloeiende en vallende sakura te bekijken. Na wat gegeten te hebben in 't park (zoals elke Japanner doet tijdens de sakura-periode) en heel veel foto's verder belandden we bij de Meiji schrijn. Ik heb hier nog gebeden voor de goden dus ik heb ze in ieder geval achter me staan tijdens deze reis. Mocht het je allemaal niets zeggen, kijk dan eventjes bij de foto's, want die spreken voor zich. Op de terugweg naar huis stapten we twee haltes te ver uit, waardoor we erg ver moesten lopen. Uit een soort van chagrijnigheid en meligheid zijn we maar in de McDonalds beland...best beschamend vind ik dat, op je tweede dag Japan. Natuurlijk hebben we 's avonds ook de eerste purikura (foto's die je kunt bewerken) gemaakt!
?Vanochtend hadden we een test op het Japan-Nederland instituut, zodat de leraren waarvan wij taalles krijgen konden zien hoe goed, of hoe slecht, ons Japans is. Het bestond uit vijf onderdelen, waarvan er drie bij mij echt goed gingen, één redelijk, en één ronduit slecht. Na de test was het tijd voor plezier, vond ik dan... Samen met wat Japanse vrienden waarvan ik er één al drie jaar niet meer had gezien ben ik weer sakura gaan kijken. Deze keer in Ueno park. Dit is een iets populairdere plek en was ook iets drukker. Hierna zijn we naar Akihabara gegaan. Ook al zegt dit waarschijnlijk sommigen van jullie niets, het is de wijk voor nerds, maar wel leuk om te bezoeken overigens. We zijn er zelfs naar een maid-cafe gegaan, dat houdt dus in dat alle meisjes die er werken in een maid outfit zijn gekleed. Als je ff een cultuurshock wil moet je daar heen gaan. Het is zo vreemd om te zien serieus. Als je niet van maid-cafe's houd kun je altijd nog naar katten-cafe's (hier lopen tientallen katten rond), dansou-cafe's (hier zijn vrouwen verkleed als mannen, en neen, dit is niet direct hetzelfde als een travo) en meer van dit soort gekheid op een stokje. Toch, blijft het grappig om te zien, en dus zal dit heus niet mijn laatste keer in Aki(ha)ba(ra) zijn geweest. Vervolgens zijn we met hetzelfde groepje naar Roppongi gegaan om daar over de stad te kunnen uitkijken. Hoewel het op mijn foto's niet helemaal goed overkomt, zag het er schitterend uit. Als ik later hun foto's ook heb gekregen zal ik die er bij zetten, want dan krijg je ongetwijfeld een betere indruk. Daarna, lekker uit eten... Shabushabu werd het! Shabushabu is een mix van groentes en dunne lapjes vlees die je in een pan met kokend water legt. Dit laat je even sudderen en eet je vervolgens met bepaalde sauzen die erbij geserveerd worden (ook hiervoor, zie foto's :p). Zoals je ziet hadden we een prive-kamer genomen, is toch iets leuker.
?Nou, dat was het weer... Ik ben gelijk maar gaan typen toen ik thuiskwam, want het was een dag om niet te vergeten. Ik erger me trouwens helemaal dood aan het internet op mijn/onze kamers, want het is langzaam en soms werken websites gewoon niet. In ieder geval, wens ik jullie een hééél fijne dag toe! DOEG!

PS.

Ik heb ook een bekende Japanner gezien op straat vandaag
Mijn kamernummer is 907

Mijn fotoalbum is de volgende link:

http://s685.photobucket.com/albums/vv218/luckylucinjapan/

In Japan!

Mijn eerste bericht uit het zonnige Tokio! Natuurlijk associëren we 'zonnig' normaal niet met Japan, maar dat het hier heerlijk t-shirt weer is en ik net nog langs de zonnebankstudio uit de buurt genaamd 'black people' :p ben gelopen, laat maar weer eens zien dat Tokio heel wat meer zon en een veel fijnere lente kent dan Nederland, maar ook nog een beetje stuntelt met het Engels. ;-)
Na een zachte landing, best lekker vliegtuigvoedsel, en een veels te lange vlucht werden we hartelijk ontvangen door de directeur van het Japan-Nederland instituut en de Japanse crew. Onze tassen werden alvast naar de mansions gebracht waar we zouden verblijven, en wij gingen verder met de trein naar het Japan-Nederland instituut en het stadsdeelkantoor om onze identiteitskaart aan te vragen. Verder was het een leuke treinreis; 360° draaiende bankjes in de coupe, uitzicht op bloeiende sakura bomen en een trein die wel op tijd komt droegen hier natuurlijk allemaal aan bij.
Ondertussen waren we al vierentwintig uur onderweg zonder nog maar een bed te hebben gezien, en onze oogjes begonnen toch echt langzamerhand dicht te vallen. Toen we door de straten van Ginza liepen, onze eerste echte metrorit van de reis maakten, en eenmaal in onze kamers arriveerden, bleek dat we niet zo heel moe meer waren. Dus, uitpakken, inrichten, douchen en gaan, dat was ons plan. En zo is het ook gegaan. Met een groepje van zes heb ik ergens gegeten hier in de buurt en daarna hebben we even in de buurt rondgekeken en wat huishoudelijke dingetjes gekocht die we nodig hadden voor onze kamers.
En daar zit ik dan nu, op het uitklapstoeltje achter een bureautje dat eigenlijk als magnetron ondersteuning is bedoeld. Het is klein, maar fijn... Ik denk dat dat toch de beste beschrijving zou zijn die je aan deze kamer kunt geven. Dertien vierkante meter, maar met alles erin; bed, tv, telefoon, bureau, magnetron, rijstkoker, kookplaatje, stofzuiger, wc, douche, bad, koelkast, airco, potten, pannen, etc. Het is beter dan ik had verwacht, en ook de buurt ziet er veel leuker uit dan op de foto's.
Morgen moeten we ALLEEN naar het Japan-Nederland instituut komen, met de Japanse metro ja., en mensen die nog nooit naar Japan zijn geweest, geloof me, dat wil je niet... Nu is het nog eens extra handig dat onze metrolijn zicht opsplits ergens op de helft van z'n route en het zou dus best wel eens kunnen dat ik binnenkort in de goeie foute trein kom te zitten als je begrijpt wat ik bedoel. :-)
Nou, ik hou het maar hierbij voor deze keer. Zoals je begrijpt wordt het morgen weer een drukke dag en kan ik mijn slaap nu best wel goed gebruiken. Er volgt dus snel meer...


Groetjes,

Luciano